Stare koryto

Stare koryto Warty milczy. Wiosną
jest tutaj pięknie, ale niekoniecznie.

I nawet zabłąkany pies, omija tę
część miasta. Samochody i ścieżki

rowerowe. Piesi stojący na pasach
rozmawiają, być może o cenach zbóż.

I planowanym remoncie kamienic.
Ławki zamontowano jeszcze przed

północą. Słupy ogłoszeniowe stoją
puste. (Zeppeliny nocą latają wysoko).

 

Ojciec zakochanego Pinokia z ostatniego kawałka
drewna wyciosał; talię, stopy, dłonie oraz twarz.

Wzmocniłem ci stawy i części ruchome metalem.
Jesteś doskonały i piękny. Nie spróchniejesz

z miłości jak twój starszy brat (przed rokiem).
 

oddech zbyt krótki by spocząć
porozrzucane gazety na podłodze

to trwa od kilku tygodni
na stosach naczyń kurz

wilgotny koc odbiera resztki życia
 

odpowiemy sami przed sobą
ile w nas miłości pozostało

wypalimy z siebie całe zło
odzyskamy utraconą niewinność

pozostawiając ból i grawitację
radością dziecka będziemy trwać
 

* * *

kiedy spoglądasz nocą w niebo
pytasz mnie o drogę

rozświetlone pochodnie gwiazd
odległych o wyciągnięcie dłoni

coraz bardziej mącą strudzony umysł
wypatrujesz przyjaznych miejsc

trwonisz własną młodość
w oczekiwaniu na ten dzień

uskrzydlona odległym marzeniem
biegnij w nieznany labirynt jutra
 

nie ma zgody na carpe diem, z resztą nigdy nie było…